Mooie woorden

Mijn vriendin schrijft met een grote S. Soms zomaar wat losse dingen op Facebook. Maar nu ook woorden in een boekje en echt gepubliceerd. En ik ben megatrots op haar.

Ik heb het boekje besteld, en ik lees het in één ruk uit, en het is alsof ze tegen me spreekt en ik haar hoor denken.

Mooie woorden, gekke woorden, alles wat in haar opkomt, maar dan vrolijk aan elkaar gebreid.

Het is een vreemd toeval dat het boekje nét vandaag door de brievenbus op de mat gevallen is, want vandaag moet ze haar mama begraven.

Net nu in deze kut-corona-kersttijd, zodat alles nog meer beladen wordt.

Als ik de uitvaart door de strenge corona-maatregelen online volg, voel ik me een beetje een gluurder. Maar net zoals met het boekje voel ik me ook zeer vereerd dat mij deze intieme inkijk in haar leven is gegund.

Ze is bijzonder voor me (zou ze dat weten?), en ook de manier waarop ik haar leerde kennen is bijzonder. Toen ze mij met lieve luchtige woorden een alledaagse wandeling met Raf bescheef heeft ze ons samengebracht. Raf is er ook niet meer, dat heeft een kras op haar diepe ziel achtergelaten.

En na vandaag zit er een nieuwe kras.

Ook nu spreekt ze mooie woorden, die de liefde voor haar mama inkleuren. Maar meest van al ontroert haar zoon me enorm. Zoveel emoties, zo’n sterke jongen, en ook zo’n diepe ziel. Zijn woorden hakken er stormachtig in, hij heeft het niet van een vreemde: woorden die raken.

Tijdens de uitvaart denk ik veel aan mijn eigen moeder, en aan hoe weinig het me deed toen ze stierf, en hoe weinig woorden ik over had.

Ik vraag me af of er een moment is geweest dat ik dezelfde gevoelens voor haar had, dan de gevoelens die nu aan me worden uitgelegd, en dat ik dat vergeten ben.

Ik zoek diep binnenin naar de gevoelens voor mijn moeder, probeer ze te benoemen, te verwoorden in mijn hoofd; en terwijl ik naar mijn snikkende vriendin en haar zoon kijk, benijd ik hun verdriet.

Het voelt uiteindelijk als een gemis dat ik iets niet heb kunnen afsluiten zoals het eigenlijk hoort, de band tussen een dochter en haar moeder, die uiteindelijk een cirkel vormt.

Op de radio speelt een nummer van de Beatles: ‘Strawberry fields, nothing is real’, maar wat ik vandaag heb gezien is meer dan ‘real’, en heeft me diep geraakt.