Hypnose

Nu de corona-pandemie stilaan gaat liggen, en de meesten van ons ondertussen volledig  gevaccineerd zijn, moet het kunnen om weer op reis te gaan (vonden wij, mijn man en ik).

Mijn man en ik hebben dan ook een reis naar Madeira geboekt, het bloemeneiland, midden augustus.

Bij een eiland denk ik aan palmbomen en zandstranden en beperkte afstanden. Maar wat ik elke keer weer vergeet is dat eilanden ook vaak gebergten hebben.

En daar zit nu net het probleem, want ik heb hoogtevrees.

Hoe dat zo gekomen is, weet ik niet, en ik heb de indruk dat het met de jaren verergert.
Maar mijn lot heeft bepaald dat ik eerder naar eilanden met hoge bergtoppen neig als vakantiebestemming, dan naar vasteland met uitgestrekte weilanden. Zo hadden we ook al Kreta en Mallorca, een zware beproeving als het op mijn fobie aankomt, dus Madeira it is.

Wat ik op internet zie van het eiland zijn prachtige wandelingen door de natuur, op adembenemende hoogtes met onvergetelijke uitzichten, en ik wil het meemaken! Ik wil niet als een watje met puddingbenen halverwege moeten besluiten om de wandeling af te breken, en de kinderroute te nemen.

Dus ben ik op zoek gegaan naar ‘behandelingen’ en zo kwam ik terecht bij hypnose.

Tijdens de sessie was ik erg relaxed en ontspannen, ik zou het gewoon over me over laten komen. In het eerste gedeelte leerde de zeer vriendelijke hypnotherapeut me een truuc, die mij uit mijn hoofd haalde waar ik de angst bevocht met rede, en bracht me naar een lichaamsdeel waar ik de angst kon omarmen en toelaten.

Ik had dit soort dingen al eerder gedaan. In allerhande sessies, van meditatie tot yoga tot meer psychologische workshops, dus ik weet wel dat het werkt, en hoe het werkt; maar ik was toch verbaasd dat ik me zo liet meevoeren toen hij vroeg om mijn angsten toe te laten.

En waar ik kwam om me van mijn hoogtevrees te laten genezen, zat ik plots te huilen om de onmacht die ik voelde, omdat hij, gek genoeg, een gevoelige snaar had geraakt, en ik alleen maar aan mijn dochter kon denken en aan de onmacht omdat ik haar niet kan bijstaan als zij de wereld probeert te trotseren.

En ik hoopte heel erg dat we aan het stukje ‘hoogtevrees’ zouden kunnen beginnen, zodat ik zelf zou leren om de gebergtes te trotseren.

Gelukkig zou snel hierna het ‘echte’ gedeelte beginnen. Het echte hypnotiseren! De psychotherapeut vertelde wat hij zou doen, en wat ik wel of niet zou moeten voelen, en toen het moment kwam dat ik ‘in hypnose’ was, dacht ik alleen maar: ik voel niets bijzonders, en volgens mij kan ik gewoon mijn ogen weer open doen.

Maar ik deed ze niet open. Integendeel: ik ging mee in het verhaal en de vragen, begon met vreemde stemmetjes te praten, en vertelde een verhaal uit mijn jeugd dat zowel verzonnen als echt beleefd leek te zijn. Niets was meer zeker, of ik echt in hypnose was, of een geoefend toneelspeelster, of ik echt iets in mijn jeugd had meegemaakt, of er nu over fantaseerde, of ik echt met de stem van mijn neefje sprak, of mij voorstelde hoe die zou klinken.

En toen kwamen we er achter dat mijn hoogtevrees ontstaan was, op een moment dat ik mij net héél beklemmend en verstikt had gevoeld in mijn jeugd. Toen wij als kinderen aan het spelen waren, en ik per ongeluk in de speelkoffer kwam vast te zitten.

En de psychotherapeut zei nog dat het niet het belangrijkste was of het wel echt gebeurd was, maar of ik het geloofde. Ik probeerde het te geloven, want ik wilde het ook heel erg graag.

Vrijdag vertrekken we. Ik ben vastberaden om die wandelingen te gaan doen, heb nog niet eerder kunnen testen of de hypnose werkt.

Alleen heb ik stiekem wel gemerkt dat als ik nu filmpjes bekijk van grote hoogtes, waar normaal gezien mijn buik van begint te kriebelen, het voelt alsof dat stukje op slot zit, en niks doorlaat.

Mijn man zie ik dan denken dat ik het mij inbeeld, maar hé, placebo’s werken ook en daar gaat het toch om, niet?

Dus straks zal ik weten of ik de bergen kan trotseren. Met of zonder hypnose of op eigen wilskracht, dat maakt verder niet zoveel uit.

En dankzij het truucje kan ik weer beter loslaten wat ik vasthield, de zorg om mijn dochter die ondertussen een volwassen vrouw is. En ook dat gebergte zal ik leren trotseren.