-
Mooie woorden
Mijn vriendin schrijft met een grote S. Soms zomaar wat losse dingen op Facebook. Maar nu ook woorden in een boekje en echt gepubliceerd. En ik ben megatrots op haar. Ik heb het boekje besteld, en ik lees het in één ruk uit, en het is alsof ze tegen me spreekt en ik haar hoor denken. Mooie woorden, gekke woorden, alles wat in haar opkomt, maar dan vrolijk aan elkaar gebreid. Het is een vreemd toeval dat het boekje nét vandaag door de brievenbus op de mat gevallen is, want vandaag moet ze haar mama begraven. Net nu in deze kut-corona-kersttijd, zodat alles nog meer beladen wordt. Als ik de…
-
Eén centimeter
Voordien kende ik het woord ‘vitaal’ voornamelijk als krachtig en energiek. ‘Hij is nog vitaal voor zijn leeftijd’, bijvoorbeeld. Maar sinds de corona crisis heeft toegeslagen, sinds dit jaar dus eigenlijk, wordt vitaal voornamelijk gekoppeld aan beroepen die ‘cruciaal en voor het leven van groot belang’ zijn. En op zo’n momenten ga je je afvragen wat nu eigenlijk voor het leven van groot belang is. Want daar heb je dus nooit eerder over nagedacht. Pas als er een crisis heerst, een pandemie in dit geval, gaat iedereen nadenken over waarden, noden, prioriteiten.Gek genoeg liggen die prioriteiten voor iedereen anders, en soms zelfs heel erg ver uit elkaar. Wat voor iemand…
-
Corona-virus
Ze heeft iets ingesproken, Hermien. Ik had haar een appje gestuurd om te vragen hoe het met haar gaat. Zo alleen. Ze heeft haar antwoord ingesproken, via Whatsapp. Een heel lang bericht, waarin ze heel traag spreekt. Alsof ze haar woorden zorgvuldig afweegt. Alsof ze schrik heeft dat haar woorden de stilte om haar heen verbreken. Ze spreekt over het gevoel dat deze Crisis haar geeft. En ze zegt dat ze het gevoel van isolatie herkent. Van toen ze ziek was. Toen voelde ze zich geisoleerd in haar hoofd, niemand anders die het voelde. Nu voelt ze zich geisoleerd in haar huis, maar tegelijk verbonden met de rest van de…
-
Dit wezen dat wij mens noemen
Terwijl ik zo op internet scroll en rond-tour, facebook berichten lees, maar ook het nieuws, fake of echt, overvalt me constant de verwondering. Aan de ene kant lees ik heerlijke verhalen over moed, vriendschap, liefde, ‘HUGS FOR FREE’, meditatie-en klankschalen sessies, yoni trainingen. Zie ik hoe mensen opkomen voor elkaar, elkaar steunen in moeilijke momenten, IETS voor elkaar over hebben. Geefwinkels opstarten, honden uit bevroren meren redden, oorlogskinderen een gezicht geven, kankerpatiënten goede moed en steun geven. Ik waan me in een tweede Woodstock-periode, waar ik er zeker van ben dat Love and Peace alles zal overwinnen. En na elke golf van haat of geweld wordt dit gevoel nog sterker,…
-
Ik kan er over meespreken
Wat fijn voor je dat je er kunt over meespreken, je bent, m.a.w. een ervaringsdeskundige. Ik weet maar al te goed hoe het is, wat het is, hoe het voelt. Geweldig dat je zo empathisch bent, toch? Het schokt me steeds dat mensen, als antwoord op een vraag naar medeleven, steun, begrip, als eerste dit zinnetje uitspreken, en onmiddellijk gaan vertellen wat ZIJ allemaal mankeren of meegemaakt hebben. Alsof de wetenschap dat jij ‘er kunt over meespreken’ hen die nu in nood zijn, hierbij helpt. Wat helpt is: mee-spreken, de persoon die verdriet heeft aanspreken, je medeleven tonen, zónder jouw leed met het hare/het zijne te vergelijken. We zijn allemaal…
-
Een ezel stoot zich twee keer aan dezelfde steen.
De geschiedenis herhaalt zich, als een ezel die zich voor de tweede keer aan een steen stoot. Waar 29 jaar geleden mijn hart diep werd geraakt, en ik, na nog geen jaar huwelijk, werd achtergelaten met een kind op de arm, omdat hij niet wist of getrouwd zijn en een kind hebben wel iets voor hem was, zo wordt nu mijn moederhart diep geraakt, en wordt datzelfde kind, nu 29 jaar later, achtergelaten door eenzelfde laffe man, voor eenzelfde laffe reden. Wat is dat toch met sommige mannen die de liefde en de verbintenis niet serieus nemen als een engagement, maar eerder als een korte bevlieging of een vluchtige roes.…
-
En weer bloedt ons hart
Sinds de wereld overspoelt wordt door steeds meer en heviger geweld en terreurdaden, lijkt het alsof het gras groener wordt. Mijn geliefkoosde kreet “Carpe diem” wordt elke dag belangrijker bij elk krantenbericht dat ik lees. Ik probeer elke dag nieuwe tinten groen te ontdekken in het ontspruitende gras, zie steeds mooiere wolkenformaties, en ontdek nieuwe klanken in het ochtendlied van de vogels, dit alles in schril contrast met de ellende, de pijn, de terreur, de dood, die steeds dichter en gevaarlijk dichtbij komt. En ik verbaas me erover. Hoe wondermooi het leven kan zijn. Hoe gelukkig ik kan worden door de schoonheid van de natuur, door de kracht van de…
-
Het treingesprek
Zoals elke morgen om half zeven, neem ik de trein van Tilburg naar Roosendaal. Mijn eerste treinrit, van Boxtel naar Tilburg, zit er dan al op, maar dat ritje is zo kort dat ik amper de tijd heb om het krantje te lezen dat gratis in de stations verspreid wordt. Dit is mijn tweede ritje van de ochtend, het middelste, want na Roosendaal volgt nog een ritje naar Antwerpen. In deze trein naar Roosendaal heb ik een half uurtje de tijd, en omdat de trein niet verder rijdt dan Roosendaal, is dit het ideale moment om een dutje te doen. Een soort “powernap”, nadat de nacht om vijf uur ‘s…
-
Zij
Pas maar op, ze komen! Ze hebben het gezegd, ik heb het zelf gehoord. Ze zullen zeker niet naar jou luisteren, zo zijn ze wel! Ze zullen zich tegen je keren, ze zullen je verslaan. Ze zijn niet zoals wij, ze zijn anders! Wij hebben niets meer te zeggen, ze delen de lakens uit. Wie zijn ze, met hoeveel zijn ze, en waar komen ze vandaan? ZE ZE ZE. “Ze” is zo vaag, wordt voor alles en iedereen gebruikt, voor alles wat onbekend en onbemind is, voor iedereen die geen gezicht heeft noch een naam, voor de allen tegen de één, de ander, noch mannelijk noch vrouwelijk. Je moet schrik…
-
Boksbonen met korenten
Mijn collega vraagt aan mij: “wat zal ik vanavond eens eten?”. Uiteraard verwacht ze niet écht dat ik een antwoord ga geven, of verwacht ze eerder een ludiek antwoord, en dus zeg ik “boksbonen met korenten!”. Ze kijkt me aan alsof ze het in Keulen hoort donderen, en ik zeg haar dat mijn vader dat altijd als antwoord gaf, toen we nog klein waren en we ’s middags vroegen: “wat gaan we vanavond eten?”. Ik heb het al lang niet meer gebruikt, maar samen met het zinnetje komen deze herinneringen terug. Ik herinner me dat ook mijn grootvader steevast “boksbonen met korenten” antwoordde op de vraag wat we zouden gaan…
