En weer bloedt ons hart
Sinds de wereld overspoelt wordt door steeds meer en heviger geweld en terreurdaden, lijkt het alsof het gras groener wordt. Mijn geliefkoosde kreet “Carpe diem” wordt elke dag belangrijker bij elk krantenbericht dat ik lees. Ik probeer elke dag nieuwe tinten groen te ontdekken in het ontspruitende gras, zie steeds mooiere wolkenformaties, en ontdek nieuwe klanken in het ochtendlied van de vogels, dit alles in schril contrast met de ellende, de pijn, de terreur, de dood, die steeds dichter en gevaarlijk dichtbij komt.
En ik verbaas me erover. Hoe wondermooi het leven kan zijn. Hoe gelukkig ik kan worden door de schoonheid van de natuur, door de kracht van de liefde, hoe gelukkig ik kan worden van de kleine dingen des levens. En ik verbaas me erover dat niet iedereen dit gevoel kent. Dat niet iedereen dezelfde liefde voor het leven voelt. Dat niet iedereen gelijk geboren wordt en dezelfde verrukking om het leven ervaart.
Maar als ik dan zie hoe mensen om me heen in hun eigen kleine microkosmos worstelen met hun eigen problemen, hun eigen waarden, en hun eigen kleine gevechten voeren, hun mislukkingen tellen, hun misprijzen en hun dagelijkse ongenoegen uiten, hoe ze boos worden om meningsverschillen en elkaar het licht in de ogen niet gunnen, dan begrijp ik dat voor sommigen het leven nog veel ingewikkelder in elkaar zit en niet dezelfde waarde heeft als voor mij. Ik word er alleen zo verdrietig van dat we niet allemaal op dezelfde manier zijn uitgerust met de juiste genen en gelukshormoontjes. Dat we niet allemaal dezelfde kansen krijgen en dezelfde schoonheid kunnen zien. Dat sommigen met gesloten ogen door het leven lopen en anderen met verbaasde blik.
En het doet me vooral pijn dat het zo moeilijk is om gewoon overeen te komen, lief te zijn voor elkaar, goed te doen, iedereen in zijn waarde te laten, respect te hebben.
En ik weet dat, als het zelfs in die kleine microkosmos niet lukt, het zéker niet in het grotere geheel zal lukken.
En de kleuren om me heen worden steeds feller naarmate de wereld meer verscheurd wordt.
Als ik ’s morgens in de auto het slechte nieuws hoor van een zoveelste terreurdaad, gevolgd door een droevig lied, huil ik gemeende tranen. Een uur later lach ik om een woordspeling op het werk. ’s Avonds gooit een ruzie me weer in de realiteit van alledag. En deze afwisselende emoties verscheuren me. Mijn hart jubelt. Mijn hart bloedt.
Waarom kan geluk niet gewoon geluk blijven, en waarom is er niet genoeg voor iedereen. Waarom doen mensen elkaar pijn en verdriet. Is het gras nog niet groen genoeg misschien?
2016
